به نقل از ویفروم، بسیاری از وسایل و هر چیزی که اطراف شما وجود دارد، ممکن است قبل از رسیدن به شما یک‌بار در کانتینرهای بزرگ از کشوری به کشور دیگر بارگیری شده و هزاران مایل را از طریق کشتی‌های اقیانوس‌پیما طی کرده باشد.

امروز حدود ۹۰ درصد از کالاهای جهان از طریق دریا حمل می‌شود که ۶۰ درصد آن شامل میوه، وسایل و لوازم وارداتی است که در ظروف بزرگ بسته‌بندی منتقل شده اما بقیه عمدتا کالاهایی مانند روغن یا دانه‌هایی است که مستقیما در ظروف ریخته می‌شود. در مجموع حدود ۱۴ تریلیون دلار از کالاهای جهان مدتی را در داخل یک جعبه فلزی بزرگ می‌گذرانند. به‌طور خلاصه زنجیره تامین‌ جهانی که جامعه به آن وابسته است، بدون ظروف استاندارد حمل‌ونقل امکان‌پذیر نخواهد بود و کمبود اخیر این ظروف هزینه‌ها را افزایش داده و زنجیره تامین هزاران محصول را در سراسر جهان بر هم زده است.

فرآیند بارگیری و تخلیه کالاها از یک روش حمل‌ونقل به روشی دیگر حتی با پیشرفت بیشتر تجارت به علت اشکال و اندازه‌های مختلف کانتینرها، بسیار زمان‌بر و پرهزینه است. به‌ عنوان‌ مثال کانتینرهای کشتی که به واگن ریلی کوچک‌تر منتقل می‌شود، اغلب باید باز و دوباره در یک واگن بسته‌بندی ‌شود. همچنین بسته‌ها با اندازه‌های مختلف برای استفاده موثر از فضای کشتی و ایجاد وزن و تعادل کشتی مهم بود و کالا با توجه به در معرض بودن بیشتر دچار آسیب ناشی از جابه‌جایی یا سرقت می‌شدند.

در دهه ۱۹۵۰ مالکوم مک‌لین، کارآفرین آمریکایی، دریافت که با استاندارد کردن اندازه کانتینرهای مورد استفاده در تجارت جهانی بارگیری و تخلیه کشتی‌ها و قطارها می‌تواند حداقل تا حدی مکانیزه شود و به این ترتیب محصولات می‌تواند از زمان تولید تا تحویل در ظروف خود باقی بماند و در نتیجه هزینه‌ها از نظر نیروی کار و آسیب احتمالی کاهش یابد.

در سال ۱۹۵۶ مک‌لین کانتینر باری استانداردی ایجاد کرد که در حال حاضر نیز استاندارد به حساب می‌آید. این سیستم به‌ طور چشمگیری هزینه بارگیری و تخلیه یک کشتی را کاهش داد. در سال ۱۹۵۶ بارگیری دستی یک کشتی ۵.۸۶ دلار در هر تن هزینه داشت اما کانتینر استاندارد هزینه آن را به ۱۶ سنت در تن کاهش داد.

استانداردسازی اندازه کانتینرها منجر به افزایش حجم کشتی شده زیرا هرچه تعداد ظروف بیشتری در یک کشتی قرار گیرد، یک شرکت حمل‌ونقل می‌تواند درآمد بیشتری در هر سفر داشته باشد.

یکی از مزایای کلیدی استانداردسازی اندازه کانتینرها این است که کشتی از هر اندازه‌ای که استفاده می‌کند، همه آن‌ها مانند بلوک‌های لگو به خوبی در کنار هم قرار می‌گیرند و تقریبا هیچ فضای خالی ندارند. این نوآوری دنیای مدرن باعث شد تا مقدار کالاهای حمل‌ شده توسط کانتینرها از ۱۰۲ میلیون تن متریک در سال ۱۹۸۰ به حدود ۱.۸۳ میلیارد تن متریک تا سال ۲۰۱۷ افزایش یابد.

حمل‌ونقل دریایی به‌طور فزاینده‌ای برای زنجیره‌های تامین و تجارت جهانی اهمیت پیدا کرده و شرکت‌های کشتی‌سازی به کار روی ساخت کشتی‌های کانتینری بزرگتر ادامه می‌دهند. شواهد اندکی وجود دارد که این روند به زودی متوقف شود.

منبع:ایسنا